In Frankrijk heeft hij op verschillende plaatsen de basis van zijn chirurgische vaardigheden gelegd (Nantes, Parijs), echter zijn zoektocht naar manieren om afwijkingen in het gelaat te reconstrueren werden niet gewaardeerd. De reacties van collega’s varieerden van onverschilligheid tot vijandigheid.

Daarom ging Paul Tessier naar Engeland, waar Sir Archie McIndoe en Sir Harold Gillies de plastische chirurgie hadden ontwikkeld. Ook ging hij naar vooraanstaande plastische chirurgen in Amerika.

In 1957 werd Tessier hoofd van de afdelingen MKA-chirurgie van het Foch hospitaal, in Parijs. Daar kwam hij in aanraking met een patiënt met het Crouzon syndroom. Een ernstige afwijking waarbij het middengezicht onderontwikkeld is. Daarbij zijn de oogkassen ook onderontwikkeld, heeft de patiënt puilende ogen die niet goed kunnen sluiten, luchtwegproblemen en tanden die niet op elkaar passen. Deze patiënten werden niet behandeld, maar Paul Tessier dacht daar anders over en wilde een chirurgische techniek ontwikkelen.

Het etablissement in Parijs blokkeerde daarop de toegang tot de dissectiekamers, omdat ze zijn pogingen niet zagen zitten. Paul Tessier besloot zich niet te laten kennen en ging elke avond 250 km met de trein van Parijs naar Nantes, waar hij op kadavers zijn operatietechnieken oefende. Hij sliep in de nachttrein van 02.30 uur weer terug naar Parijs. Hij ontwikkelde een operatietechniek waarbij het aangezichtsskelet enkele centimeters naar voren verplaatst kon worden, waardoor de patiënt genas.

In 1964 reconstrueerde hij een misvormde oogkas bij een patiënt waarbij de oogkas los werd gemaakt van de schedel.

Het tij keerde in 1967, toen hij een serie operaties presenteerde op congressen in Rome en Parijs. Al snel kwamen craniofaciale chirurgen van de hele wereld naar Parijs om de technieken van Tessier te leren. De volgende jaren zou Tessier ook technieken ontwikkelen voor de behandeling van aangezichtsspleten, misvormde oogkassen en Treacher Collin Syndroom.

Toen het ziekenhuis Foch operaties af begon te zeggen wegens beddengebrek, besloot Tessier het ziekenhuis te verlaten. In een privé kliniek te Belvedère heeft hij zijn patiënten verder kunnen behandelen. Voor arme patiënten betaalde hij de operatie zelf.

In 1970 ging hij geregeld terug naar Engeland, alwaar hij visiting professor werd bij het Great Ormond Street Childens Hospital.

Als persoon was hij zachtaardig, focuste op de persoon voor zich, en had as motto ‘ Waarom niet?’ . Hij vermeed roem, reed 20 jaar in dezelfde BMW, en rookte grote sigaren tussen het werk door.

De International Society of Craniofacial Surgery werd in 1983 opgericht met Paul Tessier als president. In 2005 accepteerde hij de Légion d’ Honneur onderscheiding, die hij eerder had geweigerd.

Paul Tessier overleed op 90-jarige leeftijd.